Το δημοκρατικό έλλειμμα!!

Στα συστήματα έμμεσης αντιπροσώπευσης, όπως και το δικό μας, ο κίνδυνος του δημοκρατικού ελλείμματος είναι πάντοτε υπαρκτός.

“Μόνο εμείς εκείνον που δεν μετέχει στα κοινά τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο αλλά άχρηστο”! (Περικλής)! Σύμφωνα με τους αρχαίους προγόνους μας, η συμμετοχή στον τρόπο που άρχεσαι όχι μόνο εντείνει το συλλογικό αίσθημα ευθύνης για τα πράγματα που κάνουν οι αρχές, αλλά επίσης κρατά τους άρχοντες τίμιους και αποτρέπει τις αυταρχικές τους υπερβασίες.

Γιατί αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό? Διότι η αποπολιτικοποίηση, όταν απλά δεν σταματάει στην υγιή αποστασιοποίηση από την ιδεολογική πόλωση, είναι ένας επικίνδυνος και ολισθηρός κατήφορος. Αν αισθανθούμε αποκλεισμένοι από την συμμετοχή μας στην διαχείριση των συλλογικών υποθέσεων, τότε δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να ασχοληθούμε και να μιλήσουμε δυνατά για αυτές. Ως αποτέλεσμα θα διαπιστώσουμε, χωρίς αυτό να πρέπει να μας προκαλέσει καμία έκπληξη, ότι κανείς δεν μας ακούει κιόλας!

Το μεγαλύτερο θετικό επίτευγμα της συμμετοχής στην δημόσια δράση, είναι η δυνατότητα της να μας απομακρύνει από την παγίδα της έλλειψης συλλογικών στόχων και επιπλέον μπορεί να ικανοποιήσει τις αορίστως αισθητές ανάγκες μας για υψηλότερη στόχευση και νόημα στη ζωή μας. Ιδίως τώρα σε μια εποχή όπου ο θρησκευτικός ζήλος έχει υποχωρήσει σε πολλές χώρες!

Οι παροτρύνσεις που δέχονται οι νέοι μας να επιδιώκουν την ιδιοτέλεια και την αυτοανέλιξή τους, επηρεάζουν και αποσαθρώνουν κάθε σκεπτικό υπέρ του αλτρουισμού και της καλής συμπεριφοράς. Η διάβρωση των κοσμικών θεσμών και η απομάκρυνση από την θρησκευτική ηθική αυθεντία, έχει οδηγήσει στην απώλεια ύπαρξης στόχων, οι οποίοι να προχωρούν πέρα από το δικό τους βραχυπρόθεσμο συμφέρον!

Η τάση αυτή που υπάρχει, στην νέα γενιά ειδικότερα, να κοιτά αποκλειστικά τις δικές της ανάγκες, αλλά και η απογοήτευση από το πολιτικό προσωπικό και την έλλειψη ελπίδας για κάτι καλύτερο, την οδηγεί στην σταθερή απομάκρυνση από την ενασχόληση με τα κοινά και από την συμμετοχή στην δημόσια λήψη αποφάσεων.

Η διαρκής μείωση του αριθμού των εκλογέων που προσέρχονται για ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, προκαλείται από την κυνική αηδία που νιώθουν για τα πολιτικά πρόσωπα και τους πολιτικούς θεσμούς. Οι έρευνες το καταγράφουν αυτό πολύ πιο έντονα στην νεολαία!! Το αίσθημα που επικρατεί είναι ότι αφού από «αυτούς» κανένας δεν αξίζει και «αυτοί» έτσι κι αλλιώς κάνουν ότι θέλουν -  με το αζημίωτο κιόλας – γιατί «εμείς» να χάνουμε την ώρα μας προσπαθώντας να τους αλλάξουμε ή να επηρεάσουμε το αποτέλεσμα των πράξεών τους?

Θα πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μαζί, ότι η επιλογή κάποιων ανθρώπων για να μιλήσουν για λογαριασμό μας σε κάποια μακρινή συνέλευση, είναι ένας λογικός μηχανισμός εξυπηρέτησης της εκπροσώπησης των συμφερόντων μας σε μεγάλες και περίπλοκες κοινότητες. Η δέσμευση των εκπροσώπων  μας να λένε μόνο αυτό το οποίο εμείς τους εξουσιοδοτήσαμε να πουν, δεν είναι δυνατή και είμαστε αναγκασμένοι να τους επιτρέψουμε να ακολουθήσουν την δική τους κρίση. Η απαίτηση που προβάλουν πολλά μέλη, ιδιαίτερα κομμάτων που θέλουν να επιβάλουν στους εκπροσώπους να ακολουθούν τις αυστηρά κομματικές γραμμές και εντολές, δεν συμβάλει στην δημοκρατική λειτουργία.  Εμείς που με την ψήφο μας δίνουμε σε κάποιους την δυνατότητα να μας εκπροσωπούν, απλά οφείλουμε να εκλέξουμε αυτούς που θεωρούμε ως πιο άξιους να μας εκπροσωπήσουν.

Αν θα προδώσουν την δημοκρατική εμπιστοσύνη που δείξαμε στο πρόσωπό τους οφείλουμε να τους αντιμετωπίσουμε ανάλογα. Η συλλογική ευθύνη όμως για την γενική μας καχυποψία, απέναντι στους πολιτικούς και την πολιτική, οφείλεται σε μια γενιά δημοσίων αντρών και γυναικών οι οποίοι εκλέχθηκαν και έδρασαν μετά την μεταπολίτευση και, ειδικότερα, μετά την απομάκρυνση των ηγετών που έζησαν πριν την δικτατορία και αμέσως μετά από αυτήν. Κυρίως επειδή αυτοί που τους ακολούθησαν ήταν πολιτικοί που απλά δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά και, τελικά, πεπεισμένοι για αυτό, δεν έκαναν τίποτα.

Η εμπιστοσύνη μας πλέον σε τέτοια πρόσωπα χάθηκε ολοσχερώς, ιδίως μετά και τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις. Σε τέτοιες επιπτώσεις το ένστικτο του λαού λειτουργεί απαξιωτικά είτε απέχοντας από την πολιτική, είτε αναμένοντας την ευκαιρία να πετάξει έξω τα λαμόγια. Αλλά δεν ξέρουμε ούτε πώς να τους πετάξουμε έξω, αλλά ούτε και έχουμε πλέον άλλο περιθώριο να τους ανεχτούμε. Ανατρέψτε το σύστημα ή φέρτε στην εξουσία αυτούς που θα τους σταυρώσουν ή θα τους κρεμάσουν όλους λένε κάποιοι. Αλλά και η ανατροπή του συστήματος οδηγεί στο ερώτημα!! Ποια κομμάτια, ποιού συστήματος και υπέρ ποιανού υποκατάστατου? Και ποιος θα κάνει την ανατροπή αυτή???

 Η έλλειψη πολιτικών κινημάτων αφήνει αναπάντητα τα ερωτήματα αυτά!!