‘’Υποστήριξε αυτά που πιστεύεις ακόμη και αν μείνεις μόνος σου.’’

Στην ζωή μου έχω μάθει να λέω πάντα αυτά που πιστεύω! Και όπως πάντα αυτά που έχω να πω έμαθα να τα λέω πάντα έξω από τα δόντια, Είναι αναντίρρητο γεγονός ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ φέρουν τεράστιες ευθύνες για την κατάντια του τόπου σήμερα! Όχι όμως για τους λόγους που τους καταψηφίζει σήμερα ο περισσότερος κόσμος, δηλαδή για όσα έγιναν μετά το 2010.

Έχουν ευθύνες για όσα έκαναν και όσα δεν έκαναν μετά το 1974 και, κυρίως, μετά το 1981. Όταν με δανεικά χρήματα και κοινοτικά κονδύλια δημιούργησαν ένα φαύλο, γραφειοκρατικό, δυσλειτουργικό και διεφθαρμένο κράτος. Κι ένα ρουσφετολογικό, αδιέξοδο, αυτοκαταστροφικό συνταξιοδοτικό σύστημα, που αποτελεί τη μεγάλη καταβόθρα των δαπανών με 3 εκατομμύρια συνταξιούχους και 4,5 εκατομμύρια συντάξεις, σε μια χώρα με πληθυσμό λίγο πάνω από τα 10 εκατομμύρια. Εκείνα τα φαύλα χρόνια, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έπαιρναν αθροιστικά πάνω από 80-85% σε κάθε εκλογή.  

Το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ φταίνε διότι για να τους ψηφίζoυμε, και να διατηρούν την πολύτιμη εξουσία, έφτιαξαν στο δημόσιο κομματικούς στρατούς που τους «βόλευαν»! Χωρίς προσόντα, χωρίς ικανότητες, χωρίς διάθεση για προσφορά, χωρίς κριτήρια στις προσλήψεις. Ποιος άλλωστε «βολεμένος» θέλει να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο; Κύριο μέλημά του είναι μόνο να απολαμβάνει και να εκμεταλλεύεται το βόλεμα του. Αυτό το κράτος που συντηρούσε τους δικούς του άρχοντες και προύχοντες. μέσα στην διαφθορά και, κυρίως, την ανικανότητα, στηριζόμενο στις στρατιές των βολεμένων και των 40αρηδων συνταξιούχων, με τα γελοία άλλα πολυέξοδα επιδόματα, τα απίστευτα υψηλά εφάπαξ, τα προνόμια και τους υψηλούς μισθούς και συντάξεις, ήταν θέμα χρόνου να καταρρεύσει. Όπως έγινε το 2010 όταν τα δανεικά τελείωσαν και τα έσοδα κατέρρευσαν.

Κι όμως, το 2001 το σύνολο του λαού και του πολιτικού κόσμου απέρριψαν το νόμο Γιαννίτση με τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια όλων των εποχών γιατί δεν ήθελαν να «ξεβολευτούν». Ενώ είναι βέβαιο ότι αν είχαμε ξεβολευτεί τότε ίσως να μην μπαίναμε στα Μνημόνια μετά μια δεκαετία. Θα είχε κλείσει η τρύπα του ασφαλιστικού η οποία κατατρώει αυτά τα 40 χρόνια το μεγαλύτερο μέρος των δημοσίων εσόδων

Τώρα ο λαός αισθάνεται ότι με την στάση του τους τιμωρεί! Όχι όμως για τις πραγματικές αιτίες που δημιούργησαν το φαύλο κράτος, που μοιραία χρεοκόπησε το 2010, αλλά γιατί δεν μπορούν να το διατηρήσουν όπως ήταν. Γιατί η διαφθορά, η αναποτελεσματικότητα, η γραφειοκρατία, το «βόλεμα» του Δημοσίου δεν ενοχλούσε την πλειοψηφία των πολιτών μέχρι το 2010. Τις αμαρτίες του φαύλου κράτους τις θυμηθήκαμε οι περισσότεροι από μας, όταν αρχίζαμε να ξεβολευόμαστε. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Ζήσαμε ένα αντιμνημονιακό μέτωπο μέτωπο 5 χρόνων το οποίο δεν βασιζόταν σε θέσεις αλλά σε συναισθήματα, σε μίσος, σε φόβο, σε ελπίδα, σε οργή. Φτάσαμε τώρα μετά τα ΕΑΜ και τις Βάρκιζες, μετά τους γερμανοτσολιάδες και τους τσολάκογλου, μαζί με τους ψεκασμούς του άλλου εταίρου, σε ένα το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, και στο λογικό πλέον συμπέρασμα. ότι, άμα απλά «θέλουμε» δεν μας χαρίζουν λεφτά, και άμα «ψηφίζουμε» δεν μας δανείζουν χωρίς όρους. Φτάσαμε πλέον στην πικρή αλήθεια.

Μετά τις επιτροπές για τις γερμανικές αποζημιώσεις, τις διαγραφές χρέους και τα «δεν πληρώνω», μετά το «πραξικόπημα» και την «χούντα και κατοχή» και τους «δοσίλογους» και τους «προδότες», φτάσαμε κοντά στην έξοδο από την Ευρώπη και τη δραχμή,

Μείναμε άνεργοι, απλήρωτοι, ανασφάλιστοι, έχοντας τους περισσότερους νέους χωρίς δουλειά, και τις επιχειρήσεις με κατεβασμένα ρολά. Όλοι αυτοί δυσκολεύονται πλέον να γελάσουν με τις συμμορίες της δραχμής που θέλουν να αγοράσουν φτηνά την Ελλάδα.

Είδαμε και ζήσαμε και όλα τα άλλα παραμύθια όπως, τα χρήματα του Σώρα, τους υδρογονάνθρακες στο υπέδαφος, τα ρούβλια των Ρώσων, το πετρέλαιο του Τσάβες, τις διαγραφές χρεών και τους λαϊκούς αγώνες για κρατικοποιήσεις τραπεζών.

Κινητήριος δύναμη αυτής της 5ετίας ήταν η αδίστακτη πολιτική τάξη που ανίκανη να αντιληφθεί την κρισιμότητα, «εργαλειοποίησε» το φόβο της πτώσης μιας μικροαστικής κοινωνίας και τον οδήγησε σε μίσος, σε αναζήτηση εξωτερικών εχθρών, των «ξένων», προκειμένου να ξεσπάσει και να μην αναλογιστεί τι πρέπει να κάνει, τι πρέπει να αλλάξει για να προχωρήσει μπροστά.

Η πιο συντηρητική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας, η «αντιμνημονιακή» απάτη, κοντεύει να μας στοιχίσει όλη τη δεκαετία.