ΓΙΑΤΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΔΩ

Για να ασκηθεί κάθε μορφής διοίκηση ή διεύθυνση μιας υπηρεσίας ή μιας επιχείρησης θα πρέπει να στηρίζεται σε δομές οι οποίες θα είναι σε θέση να εφαρμόσουν τις εντολές, τις οδηγίες, τις κατευθύνσεις. Όταν οι δομές δεν  μπορούν να ανταπεξέλθουν στις εντολές αυτές, αλλά και η διοίκηση που τις εκδίδει δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τις δυνατότητες των δομών, τότε απλά το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει και δεν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Αυτοί που ασκούν διοίκηση, κατά κοινή ομολογία, δεν γνωρίζουν και ουδέποτε άλλωστε γνώριζαν, τι διοικούν και τι καθήκοντα και υποχρεώσεις έχουν οι ίδιοι αλλά και οι διοικούμενοι. Δεν ξέρουν να κατευθύνουν, να ελέγξουν, να δώσουν οδηγίες και εντολές, ακόμη και να τιμωρήσουν όταν αυτό είναι απαραίτητο. Εξαρτώνται από τα όσα κάποιοι, όχι όλοι, οι υπάλληλοι κάνουν για να τους διευκολύνουν και για να είναι εντάξει οι ίδιοι απέναντι στην κομματική τους πελατεία. Επιπλέον εναλλάσσονται συχνά, σε σχετικά μικρά χρονικά διαστήματα, στα καθήκοντα τους (υπουργοί, υφυπουργοί, γενικοί γραμματείς, δήμαρχοι, αντιπεριφερειάρχες, αντιδήμαρχοι κλπ), αλλά και στις αρμοδιότητές τους, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην γνωρίζουν ποιόν, τι και πως διοικούν αλλά πολλές φορές να μην προλαβαίνουν καν να ενημερωθούν. Ασχολούνται έτσι μόνο με κάποια «άμεσου ενδιαφέροντος» θέματα και ζητήματα τα οποία επιθυμούν να προωθήσουν για ευνόητους λόγους, αλλά και με την δημιουργία πολιτικής πελατείας και εικόνας η οποία θα βοηθήσει στην επανεκλογή τους στα ήδη κατεχόμενα αξιώματα και τα προνόμια που αυτά συνεπάγονται.

Οι διοικούμενοι από την άλλη πλευρά, οι οποίοι κατά γενική ομολογία,  έχουν επιλεγεί και πολλές φορές ακόμη και τώρα επιλέγονται με κριτήρια τα οποία δεν αντιπροσωπεύουν τις απαιτήσεις των θέσεων στις οποίες υπηρετούν. Πριν το μνημόνιο είχαν μεταπέσει σε ένα καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας και ελέγχου εκ μέρους των πολιτικών τους προϊσταμένων, το οποίο δυστυχώς ακόμη καλά κρατεί. Δεν είναι σε θέση, αλλά ούτε έχουν και τα κίνητρα και πολλές φορές και τις γνώσεις, να ασχοληθούν με περισσότερα από όσα ο πολιτικός προϊστάμενος τους ζητάει να κάνουν ή κάνουν τόσα όσα για να μην εκτεθούν όσον αφορά τα καθήκοντα τους. Όσο δε για επιμορφώνεις, σεμινάρια, μετεκπαιδεύσεις κλπ που θα τους βοηθούσαν στην εργασία τους ελάχιστοι ενδιαφέρονται.   

Όταν λοιπόν αντιληφθούμε πως λειτουργούσε και λειτουργεί ακόμη άλλωστε ο ευρύτερος δημόσιος τομέας καταλαβαίνουμε γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και ποια ήταν τα αποτελέσματα της ανομίας και του ωχαδερφισμού τόσων ετών. Μια απλή απαρίθμηση θα κάνω αλλά και πάλι θα ξεχάσω αρκετά.

Τα σκάνδαλα ήταν η επίσημη μορφή οικονομικής οργάνωσης, «ΜΚΟ» η διαδεδομένη μορφή υπεξαίρεσης, τοπική  αυτοδιοίκηση με 100άδες εκατομμύρια σπατάλες, λεηλασία στα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, χρεοκοπημένες κρατικές τράπεζες οι οποίες μοίραζαν «δάνεια», λαθρεμπόριο καυσίμων, νοσοκομεία με μίζες και  υπέρογκες παραγγελίες υλικών, λεηλασία στα ασφαλιστικά ταμεία με δεκάδες χιλιάδες πλαστές συντάξεις και προνοιακά και αναπηρικά επιδόματα, αλλά και συντάξεις σε νεκρούς, 70 εκατ. ευρώ χαμένα σε πανεπιστήμιο, επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ οι οποίες έγιναν εξοχικές κατοικίες, εκατοντάδες προσλήψεις με πλαστά πτυχία, χιλιάδες παράτυπες νομιμοποιήσεις συμβασιούχων, χαμένα εκατομμύρια χωρίς παραστατικά στις υπηρεσίες περίθαλψης εξαρτημένων.

Λειτουργώντας λοιπόν όπως παραπάνω περιέγραψα έγινε αυτή η νόμιμη λεηλασία. Έτσι χρεοκοπήσαμε. Και έπρεπε να φτάσουμε στον πάτο του βαρελιού για να αλλάξουμε πορεία. Να γίνουμε κράτος με δομές και οργάνωση. Όλα αυτά που ακούμε και θα συνεχίσουμε να ακούμε κάθε μέρα είναι το ξήλωμα του ελληνικού κράτους. Του διαβρωμένου, αντιπαραγωγικού, άδικου και διεφθαρμένου κράτους όπως το είχαμε γνωρίσει και το οποίο  μας οδήγησε μέχρι εδώ. Και δεν μας φταίει καμιά κρίση και καμιά Μέρκελ.  Όλα δηλαδή ήταν καλά καμωμένα και φταίει η τρόικα και το μνημόνιο που μας τα χάλασαν:

Είναι αυτά που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε από την πρώτη στιγμή της χρεοκοπίας, Και όλα αυτά τα φαινόμενα είναι ακριβώς επακόλουθα της καθυστέρησης των μεταρρυθμίσεων. Γιατί και νόμοι έχουν ψηφιστεί, και οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα των εκλεγμένων και των υπαλλήλων είναι γνωστά,  και διατάξεις για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου υπάρχουν, αλλά δεν εφαρμόζονται, και τον δρόμο τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε τον ξέρουμε.  

Όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας καταλαβαίνει τι μας συνέβη, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία αν κατηγορούμε άλλους αντί να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας. Και ίσως επειδή αυτή η συνειδητοποίηση έχει πια αρχίσει να γίνεται φανερή, αλλάζει κάπως και το πολιτικό σκηνικό.

Αν εμείς, παρ’ όλα αυτά, επιλέγουμε να εκλέγουμε να μας διοικήσει η ανικανότητα, η ιδιοτέλεια και η αδιαφορία, και περιμένουμε να γίνουν αλλαγές, να έρθουν καλύτερες μέρες και να γίνει καλύτερη η διαχείριση της καθημερινότητας και της ζωής μας, δυστυχώς δεν θα έρθουν!!